Met zijn eerste solosingle 'I’m a Bird' werd singer-songwriter Marco Z plotsklaps wereldberoemd in eigen land. Grote podia, pers, tv, awards, Europese tours,… Z’s gewone leven dat hij bezong op debuutplaat 'The Ordinary Life of Marco Z', was even plotsklaps geschiedenis. Opvolger 'Hold Me Like the World Is Ending' surfte verder op dezelfde vibe, maar daarna was het tijd voor een pauze. Tijd voor iets anders ook. De langverwachte moeilijke derde van Marco Z ging eigenlijk een old-school late eighties rockplaat worden. Samen met enkele Sore Losers zou hij die eindeloos touren in zweterige clubs. En toen …. corona. Dus plaat en plan terug in de kast (tot nader order). Z trok zich terug op zolder en ging aan de slag met drumcomputers, synths en zijn vertrouwde akoestische gitaar. Chanteuse extra-ordinaire Elke Smeets en creatieve duizendpoot Joey Brocken (Chackie Jam) voegden zoetgevooisde zangpartijen toe. Alessio Di Turi (Sore Losers) mixte de hele handel als een baas. En 'Lost Connections' was klaar. Een plaat over het verliezen van en opnieuw op zoek gaan naar connectie. Een beetje zoals Z’s Macbook uit 2012, op die slecht verbonden zolder. Het constante scannen naar een wifisignaal geldt doorheen de plaat ook als metafoor voor de zoektocht naar verbinding met anderen of met je (vroegere) zelf, in deze anders hypergeconnecteerde digitale tijden.
Liveband:
- Marco Z
- Elke Smeets
- Alessio Di Turi (Sore Losers)
- Kevin Maenen (Sore Losers)
- Joey Brocken (Chackie Jam)